Από τον
Αλέξανδρο Στεφανόπουλο
Όταν έχεις να
γράψεις, τέτοια τόσο προσωπικά
σημειώματα, περισσότερο από τρία χρόνια, πρέπει να ψάξεις να βρεις ένα εύσχημο
τρόπο κάπως να ξεκινήσεις… Να κάνεις την αρχή… Να βρεις την αιτία. Μια αφορμή…
Τουλάχιστον αυτό έψαχνα από καιρό. Μια αφορμή για να γράψω κάτι…
Πέρα από
ρεπορτάζ. Αναλύσεις και αποκαλύψεις. Κάτι πιο προσωπικό. Πιο «ελαφρύ» αλλά με «μηνύματα»
και αποδέκτες και από τις δυο πλευρές του ατλαντικού…
Αυτή την
περίοδο διαβάζω το βιβλίο του συναδέλφου Μιχάλη Ιγνατίου για την τρόϊκα και τη
πορεία προς την καταστροφή. Θεωρώ, πως
θα είναι η πρώτη φορά που ίσως κάνω γόνιμη κριτική για πρώτη φορά, μιας και
πιάνω τον εαυτό μου να κρατά σημειώσεις και να κάνει πάντα. Να προσπαθεί να
διασταυρώσει όχι τα γραφόμενα αλλά ζητήματα που θίγονται μέσα στο βιβλίο και
έτυχε με τον ένα τρόπο να τα γνωρίζω αρκετά καλά… Θα δω τι θα κάνω.
Πάντως συνεχίζω
να το διαβάζω και σας συστήνω την ανάγνωση του. Μαθαίνει κανείς πολλά… Σκεφτείτε
εσείς, εμείς, ως απλοί πολίτες, που δεν
έχετε/με το προνόμιο ή την δυνατότητα να έχετε μόνιμη και διαρκή πρόσβαση σε
αμερικανικά αρχεία και δει μυστικών υπηρεσιών… Όπως καλός συνάδελφος Μιχάλης
Ιγνατίου. Σχεδόν ο μόνος συνάδελφος εξ
Αμερικής, κατά αποκλειστικότητα. Εδώ και κάποια χρόνια…
Και
όσοι προσπάθησαν να κάνουν και εκείνοι ερευνητική δουλειά ή σκόνταψαν… περιέργως
και με κάποιο τρόπο επέστρεψαν στην Ελλάδα (μερικοί μάλιστα κακήν κακώς) ή τους
πήρε ο Θεός όπως ο καλός συνάδελφος Λάμπρος Παπαντωνίου που είχα την τύχη να
γνωρίζω αρκετά καλά και ας μη το δείχναμε…
Βλέπεις εκείνος το είχε επιλέξει «…για
να σε προστατέψω αγόρι μου από τούτους εδώ τους παλιάνθρωπους…» και έτσι
κράτησα ερμητικά το στόμα μου κλειστό το ίδιο και τα email που μου έστελνε κάθε τόσο για πρόσωπα
και γεγονότα στην Ουάσιγκτον και την Νέα Υόρκη...
Ας είναι ελαφρύ το χώμα που τον
σκεπάζει και ας είναι σίγουρος πως η
μνήμη του κάποτε
θα αποκατασταθεί για τους αγώνες που έδινε μόνος αλλά κυρίως για τον λυσσαλέο πόλεμο
που δέχονταν από τους φίλους και συναδέλφους… όλους εκείνους δηλαδή που αρχικά
τον έφαγαν από τον Ρ/Σ Flash και εν συνεχεία από τον Ελεύθερο Τύπο που εργάζονταν για
χρόνια…
Ο Θεός να αναπαύει την ψυχούλα σου Λάμπρο μου. Καλέ μου φίλε. Αχ… τέλος πάντων. Αν αφεθώ θα παρασυρθώ και θα
κάνω γκάφα. Θα μιλήσω και δεν πρέπει. Δεν ήρθε ακόμα η ώρα…
Μεγάλο προτέρημα η
υπομονή και ακόμα καλύτερο μπορώ να σας πω η επιμονή. Ας είναι πάμε για άλλα. Έλεγα
λοιπόν ότι κάνω ρεπορτάζ. Συνέχεια. Ασταμάτητα. Τρία χρόνια τώρα.
Ακούω τόσα μα
τόσα πολλά και αρκετά από αυτά τα καταγράφω. Τα σημειώνω. Σχεδόν μανιωδώς. Χτες
Σάββατο 20 Ιουνίου 2015 ένας φίλος που σέβομαι την γνώμη του συνειδητοποιημένος
αριστερός και καλός έμπειρος συνάδελφος μου είπε κάτι και με έστειλε κυριολεκτικά. Αδιάβαστο! «φίλε δυστυχώς το πείραμα της αριστεράς
απέτυχε!» και μου το ανέλυσε δια μακρόν. Ήθελα μάλιστα αυτά που έλεγε να τα
έχει ακούσει ο Αλέξης Τσίπρας και το
Νίκος Παππάς, ειδικά ο τελευταίος… αλλά
ας είναι… Έλεγα λοιπόν ότι ακούω τόσα και
καταγράφω σχεδόν τα πάντα, διαμορφώνοντας άποψη για αυτό που συμβαίνει στην
πατρίδα μας.
Το ερώτημα είναι γιατί μουγκάθηκα; Όπως εξηγώ
και έχω ξανά πει, υπάρχει λόγος. Σοβαρός. Όταν αποφασίσω λοιπόν αν και πότε ή δεν θα επιστρέψω στην Νέα Υόρκη τότε θα φανεί και μάλιστα πολύ καλά! Από τις
νέες αποκαλύψεις.
Αν κάποια
στιγμή αποφασίσω να μην επιστρέψω και θα έχω τους λόγους μου -και σίγουρα οι
λόγοι αυτοί δεν θα έχουν να κάνουν με τις γνωστές ανοησίες τις λάσπες και τις συκοφαντίες που κυκλοφορούν είτε στο
διαδίκτυο είτε σε γραφεία από τα γνωστά κέντρα και τις ομαδούλες- τότε θα
αρχίσουν οι δικές μου προσωπικές αποκαλύψεις. Αποκαλύψεις που καίνε όμως αρκετό κόσμο. Γνωστά
πρόσωπα… έτσι ως τότε κάνω απλώς έρευνα
και ρεπορτάζ.
Άλλα
δημοσιοποιώ και άλλα όχι… έψαχνα λοιπόν
έναν εύσχημο τρόπο να επανέλθω. Να δώσω σημεία επαφής… Σημεία επικοινωνίας και
αναφορά ζωής…
Να επανέλθω
στον δημόσιο Λόγο. Εδώ που τα λέμε δεν πέρασα και λίγα… Να είναι καλά οι «φίλοι»
μου και τύφλα να έχουν –μπροστά στους «φίλους»- οι εχθροί και αντίπαλοι μου…
Έγιναν τόσα πολλά αυτά τα τρία χρόνια… Πολλά και διάφορα που με «ανάγκασαν» όλο αυτό το διάστημα να
κρατηθώ μακριά από τον δημόσιο Λόγο. Την αρθρογραφία. Την κατάθεση άποψης και
δημόσιας γνώμης. Παύση μετά από σχεδόν 32 χρόνια… Από το 1985 που ξεκίνησα
μαθητευόμενος δημοσιογράφος ακόμα, και στο ρεπορτάζ έβαζα και λίγο άποψη.. Λίγο
γνώμη…
Σε όλα μου τα
κείμενα που φέρουν το όνομα και την υπογραφή μου σχεδόν πάντα –εκτός από τα αμιγώς ειδησεογραφικά-
υπήρχε άποψη. Γνώμη. Όχι θέση. Γνώμη. Άποψη για το θέμα και το ρεπορτάζ. Μερικές
φορές βέβαια, ειδικά στο μεγάλο «πάθος» μου το εκκλησιαστικό ρεπορτάζ, ε εκεί
ίσως το παράκανα ειδικά την περίοδο 1994 – 1998 μέχρι που εξελέγη ο μακαριστός Κυρός
Χριστόδουλος, κυνηγήθηκα και πήραν των ματιών μου και ξενιτεύτηκα βοηθούντος
βεβαίως και μια σειράς άλλων παραγόντων…
Το έγραψα το
είπα σε όσους με ρώτησαν και θα το επαναλάβω. Υπήρχε –και εξακολουθεί να
υπάρχει – λόγος που έμεινα μακριά, για τρία και πλέον χρόνια, από τον δημόσιο λόγο. Όχι από το ρεπορτάζ. Όχι
από την δημοσιογραφική έρευνα. Όχι εκεί
παρέμεινα και έβαλα και αρκετά «λαβράκια»… Εμ δεν έμεινα στην Ελλάδα μόνο για
μερικούς από τους λόγους που εξηγώ και κάποιους άλλους που υπαινίσσομαι(…) είχα
και πολλά ρεπορτάζ να συνεχίσω που άφησα μισά στην Νέα Υόρκη… Ρεπορτάζ και
έρευνες για πρόσωπα και καταστάσεις που τα ξεκίνησα στην ΝΥ και τελικά ο καλός Θεός το έφερε να τα ολοκληρώσω στην Ελλάδα…
Χρειάστηκε
χρόνος για να ξανά βρω, αυτό που λέμε
στην καθομιλουμένη, τα ίσα μου… Την προσωπική μου φόρμα. Τον εαυτό μου… Και την
βρήκα.
Για να
ακριβολογώ την περίμενα. Έψαχνα όπως (προ)είπα
μια αφορμή. Μια καλή αφορμή. Και την βρήκα. Έκλεισα τρία χρόνια στην Ελλάδα! Τρία ολόκληρα
χρόνια στην Ελλάδα. Μετά από μια μεγάλη
και πολύχρονη απουσία. Σχεδόν 17 χρόνια παρά κάτι μήνες…
Επέστρεψα και βρήκα μιαν άλλη Ελλάδα από εκείνη που άφησα πίσω
μου όταν αποφάσισα να πάω Αμερική, γύρω στο 1995 όταν πρωτο φλέρταρα με την ιδέα
της μετέγκατάστασης μου στην Αμερική εν συνεχεία
όταν μονιμότερα το 2000 που πλέον εγκαταστάθηκα στην Νέα Υόρκη.
Παλιότερα, δεν
ζούσα. Δεν ήμουν καλά αν δεν έγραφα κάτι. Ακόμα και ρεπορτάζ. Τώρα, λίγο πιο
ώριμα βλέποντας από άλλη οπτική θέαση πλέον τα γεγονότα, τις εξελίξεις (που κυρίως
με αφορούν) και τις καταστάσεις –ειδικά
μετά από όσα έζησα και βίωσα το 6μηνο Ιούνιο – Οκτώβριο και Δεκέμβριο του 2012
και με όσα επακολούθησαν εν συνεχεία(…), αφήνω το χρόνο να κυλάει… ειδικά αν
έχω μπροστά μου κάποια μεγάλη έρευνα.
Κάποια στιγμή
όταν έρθει το πλήρωμα του χρόνου και είναι ώριμες οι συνθήκες θα πούμε τα πράγματα με το όνομα τους… Με όλους και για
όλους τους εμπλεκόμενους… σε μια υπόθεση
που –όπως ξανά έγραψα - μόνο με πολιτικό θρίλερ θα μπoρούσε να συγκριθεί… Ας είναι… Πλησιάζει
η ώρα και η στιγμή της αλήθειας.
Η στιγμή που
θα ειπωθούν τα γεγονότα όπως ακριβώς έγιναν. Μέρα τη μέρα. Μήνα το μήνα… Όλα τα
γεγονότα. Τα πρόσωπα και οι εμπλεκόμενοι…
Ειδικά όλα εκείνα που με αφορούν προσωπικά, και εν τέλει
–και μου βγήκε σε μεγάλο καλό για αυτό
δεν πρέπει ποτέ να λαμβάνουμε αποφάσεις
εν θερμώ… - να παρατείνω την διαμονή μου στην Ελλάδα και μετά τον Οκτώβριο του
2012..
Για να
ακριβολογώ και μετά τον Δεκέμβριο του 2012 που τελείωσε και εκδίκαση στο
εφετείο Αθηνών της δίκης του Θανάση
Τσίτσα.
Θέλω, εφ εξής, να αντιμετωπίζω
τα πράγματα διαφορετικά. Τουλάχιστον θα το προσπαθήσω. Με άλλο πρίσμα.
Άλλη οπτική… Ειδικά για όλα εκείνα που
με αφορούν ως πρόσωπο. Ως οικογενειάρχη. Ως επαγγελματία.
Δεν ξέρω αν αυτό λέγεται συγγραφική ωριμότητα –πάντως
κάπως λέγεται- αλλά τώρα μετά από αυτό το 3ετες «πείραμα» της μεγάλης σιωπής,
θα ήθελα να είμαι πιο προσεχτικός σε χαρακτηρισμούς και επιθετικούς προσδιορισμούς. Όχι ότι έγινε
κάτι που άλλαξε δραματικά. Ή κάτι που με πήγε πίσω. Ή έχασα σε μια μάχη. Όχι.
Τίποτα από όλα αυτά.
Και ούτε φυσικά άλλαξε κάτι στον κόσμο της διαφθοράς, κάθε
είδους και κυρίως στα ΜΜΕ ή τον απέραντο σκοτεινό κόσμο της απάτης και της λαμογιάς που έχω χωθεί (κυριολεκτικά
μέσα στα σκατά ) για τις ανάγκες της δημοσιογραφικής έρευνας. Μια ειδική
κατηγορία έρευνας που ξεκίνησα ευρισκόμενος κυρίως στην Νέα Υόρκη, είναι για το
σινάφι μου. Για συναδέλφους μου με κάποια περίεργη αν όχι ύποπτη καμιά φορά και
σκοτεινή συμπεριφορά. Ενίοτε δε και αντεθνική με τον μανδύα του προβατόσχημου
λύκου…
Κάποιων που ενώ δουλεύουν για τα αφεντικά τους κάθε είδους, παράλληλα
εξαπατούν και τον λαό (τους πολίτες) εμφανίζοντας άλλο πρόσωπο από αυτό που
έχουν στα αλήθεια…
Έρευνας σε
βάθος –κάθε είδους. Ίσως αυτό που άλλαξε,
από την πλευρά μου να είναι η
τακτική.
Η στρατηγική και ο σχεδιασμός. Η μεθοδολογία. Σταμάτησα τις κραυγές. Τις φωνές. Τις στριγκλιές ιδίως όταν γνωρίζω πως έχω
δίκιο.
Για παράδειγμα
όταν καταδικάστηκε πρωτόδικα τον Ιούνιο
του 2012 ο δημοσιογράφος Θανάσης
Τσίτσας, και αυτό είχε συμβεί σε άλλες παλιότερες εποχές, θα φώναζα δεόντως. Να
σκεφθείτε, τρία χρόνια έχουν περάσει και ακόμα να αναρτήσουμε το πλήρες
ρεπορτάζ που αφορά στην καταδίκη του σε 22 μήνες (με αναστολή) αλλά και το πως
φτάσαμε στο εφετείο- τον Δεκέμβριο του 2012- να αποσύρω για να πάψει η εις
βάρος του συνεχιζόμενη ποινική δίωξη που έτσι και αλλιώς θα ίσχυε εις το διηνεκές.
Μεγάλο το
παρασκήνιο και όσα προηγήθηκαν και κυρίως τα όσα έγιναν και στην μια δίκη του
Ιουνίου του 2012 και όσα ακολούθησαν στην εκδίκαση της έφεσης τον Δεκέμβριο του
2012…
Μεγάλη ιστορία
που θα την πούμε κάποτε και θα αναρτήσουμε και τα σχετικά δικαστικά έγγραφα όπως έχω υποσχεθεί. Αυτή η υπόθεση σίγουρα έχει –και θα έχει -
μεγάλη συνέχεια. Απλά δεν την γράψαμε. Δεν την αποκαλύψαμε. Ακόμα… έδωσα χρόνο.
Χρόνο για να
διορθώσει τα λάθη του. Δεν τα διόρθωσε όμως. Τουναντίον. Τα επέτεινε. Συνέχισε
τις κατηγορίες. Τις ύβρεις. Τα ψεύδη. Τις συκοφαντίες. Και εκείνος μαζί με όλη εκείνη την μαφιόζικη ομάδα –κύκλωμα που συνεχίζει να δρα εις βάρος
της αλήθειας.
Όλο εκείνο τον συρφετό που συνωμότησαν εις βάρος μου…
Υπάρχει λοιπόν
λόγος που το κρατώ στην αφάνεια και δεν
δημοσιοποιώ το πλήρες ρεπορτάζ της δίκης καταδίκης και εν τέλει παύσης της
ποινικής δίωξης του Θανάση Τσίτσα. Υπομονή και θα έρθει η στιγμή. Θα έρθει και
αυτή η στιγμή της αλήθειας που θα λεχθούν και δημοσίως όσα πρέπει να ξέρει ο κόσμος και όχι μόνο όσα ειπώθηκαν πίσω από τις πόρτες μιας δικαστικής αίθουσας.
Άλλωστε αυτό που ενδιαφέρει είναι το δικαστικό
αποτέλεσμα και αυτό είναι η για ακόμα μια φορά προσωπική δικαίωση ενώπιον της Ελληνικής
Δικαιοσύνης, έναντι στην λάσπη. Την συκοφαντία και τα ψεύδη.
Έλεγα λοιπόν ότι παλαιότερα όταν είχα
κάποιο θέμα το έβγαζα αμέσως χωρίς σκέψη! Αν ήταν δε και –κανονικό αποκλειστικό- ε τότε γίνοταν ο μεγάλος χαμός!
Του έδινα και καταλάβαινε. Έβγαινε το θέμα στον αέρα ή στο χαρτί. Αμέσως και χωρίς καθυστέρηση.
Ειδικά όταν
στις αρχές του 2003 έφτιαξα το BLOG
GreekAmericanNewsAgency{ και εν συνεχεία το 2006 την ομώνυμη εταιρική πλέον ιστοσελίδα με το ίδιο όνομα και πιο ύστερα το
portal (4 site οικονομία, εκκλησία αγγλικό και κεντρική σελίδα σε έναν ιστό. Μια ηλεκτρονική διεύθυνση)
επίσης με το ίδιο κατοχυρωμένο brad name} έβγαζα τα θέματα αμέσως! Τα μπουμπουνίζαμε
που λένε. Κανονικά. Και γινόταν μεγάλος χαμός.
Ο χρόνος όμως
έδειξε και η εμπειρία της ζωής πως όταν έχεις δίκιο, ότι και αν γίνει. Ότι και
αν συμβεί. Όσα χρόνια και αν περάσουν –μάλιστα σε ορισμένες των περιπτώσεων ο
χρόνος δρα ευεργετικά- η αλήθεια είναι αυτό που επικρατεί και όχι το ψέμα. Ούτε
η λάσπη. Ούτε οι συκοφαντίες.
Ειλικρινά δεν
ξέρω αν άλλος συνάδελφος έχει κατασυκοφαντηθεί τόσο πολύ όσο η ταπεινότητα μου.
Ναι υπάρχουν εσωτερικές διαμάχες στο χώρο μας. Σκέτη ζούγκλα. Ανθρωποφαγία και
κανιβαλισμός! Αλλά τόσο ψέμα μαζεμένο; Τόση λάσπη; Τέτοια παραποίηση γεγονότων και καταστάσεων; Τόση
διαστροφή της αλήθειας δεν ξέρω… ίσως να αδικώ κάποιον ή κάποιους συναδέλφους…
Μπορεί. Αλλά μόνον αν έχεις περάσει και
βιώσει χειρότερα από όσα προσωπικά βίωσα –και μαζί με εμένα και καλή συνάδελφος
και σύντροφος στην ζωή μου Δέσποινα Συριοπούλου στην οποία πράγματι οφείλω
πολλά – όλα αυτά τα χρόνια στην Νέα Υόρκη ειδικά την 12ετια 2000-2012, μπορεί
κάποιος να καταλάβει τον πόνο. Την πίκρα. Την οδύνη. Την θλίψη για όσα περάσαμε
όλα αυτά τα χρόνια στην Νέα Υόρκη. Πολλά και ανείπωτα. Προς το παρόν. Πολλά δεν
ξέρω αν λέγονται. Αν πρέπει να αποκαλυφθούν… δεν ξέρω… Μερικές φορές η αλήθεια
όσο ευεργετική και αν είναι, η αποκάλυψη
της μπορεί να κάνει μεγαλύτερο κακό από ένα ψέμα!
Όχι ότι, όλο αυτό το διάστημα των
τριών ετών, δεν υπήρχαν πράγματα να
γράψω. Να σχολιάσω. Ορυμαγδός πολιτικών
εξελίξεων. Μερικές δε από αυτές τις είχαμε προαναγγείλει-για όσους μας
παρακολουθούν λέω συνεχώς – ακόμα και με έκτακτες ειδικές αναρτήσεις μας. Ούτε
μια ούτε δυο. 10αδες προαναγγελίες πολιτικών και κοινωνικό οικονομικών εξελίξεων που λίγο αργότερα επιβεβαιώνονταν.
Ή δεν έγιναν πράγματα και γεγονότα που δεν θα
μπορούσα να αναλύσω με το δικό μου ιδιότυπο, ιδιόμορφο αν θέλετε, αλλά έντονα
προσωπικό τρόπο. Ένα τρόπο γραφής και λόγου που όπως απεδείχθη ενοχλεί.
Και μάλιστα όλο και περισσότερους. Υψηλά ιστάμενους. Δεν μιλώ για τα κατακάθια
και τα παράσιτα που βρέθηκαν στο δρόμο μου και όλοι-όσοι με παρακολουθούν και
ειδικά ή της Νέας Υόρκης - ξέρουν πολύ
καλά ποιους εννοώ και ποιους υπαινίσσομαι…
Ειδικά όλους εκείνους τους δηλητηριώδεις
σκορπιούς στην Νέα Υόρκη που στην αρχή προβάλλουν ως φίλοι και τελικά
αποδεικνύονται φίδια φαρμακερά και δηλητηριώδη…
Όχι αυτοί που είναι πλέον οι γνωστοί σε όλους όσους
χρειάζεται και πρέπει να γνωρίζουν είτε εντός της εξουσίας είτε εκτός είτε στις
παρυφές της. Όχι δεν μιλώ για όλους αυτούς. Αυτοί έδωσαν δείγματα και πλέον
τους γνωρίζουμε.
Και τους γνωρίζουν πολύ καλά. Όλοι.
Σε κάθε κόμμα. Σε κάθε εμπλεκόμενο υπουργείο.
Όχι. Μιλώ για εκείνους τους προβατόσχημους λύκους που παριστάνουν τους φίλους και πισώπλατα σου
καρφώνουν το μαχαίρι βουτηγμένο σε θανατηφόρο δηλητήριο για να είναι σίγουροι
ότι ο θάνατος θα είναι σίγουρος και οδυνηρός.
Καιρός όμως φέρνει τα λάχανα καιρός
φέρνει τα παραπούλια που λένε και οι σοφοί γέροντες. Πλησιάζει η στιγμή που θα
αποκαλυφθούν και αυτοί και ο σκοτεινός και βρόμικος προδοτικός ρόλος τους…
Και
για να εξηγούμαι. Προδοτικός όχι για μένα, αλλά για την Ελλάδα. Για την Πατρίδα.
Υποτάχθηκαν στα οικονομικά συμφέροντα και τα –κατά περίπτωση αφεντικά τους- και
αναλόγως έπρατταν και μετέδιδαν διαστρεβλωμένες «ειδήσεις» περασμένες από το
φίλτρο των οικονομικών συμφερόντων που κάθε φορά εξυπηρετούταν… Ξέρω πολύ καλά
τι λέω όπως και αυτοί οι δυο τρεις σε Ουάσιγκτον και Νέα Υόρκη…
Και βέβαια υπήρχαν και εξακολουθούν
να υπάρχουν θέματα. Γεγονότα. Εξελίξεις. Με εντονότατο και σκοτεινό παρασκήνιο. Προ και μετά τις εκλογές της 25ης
Ιανουαρίου. Ειδικά από την νύχτα των εκλογών
του Μάιου του 2014 που όλα έδειχναν ξεκάθαρα ότι η διακυβέρνηση υπό ομαλές
δημοκρατικές συνθήκες περνά στα χέρια του Αλέξη Τσίπρα και των συνεργατών του
–όχι στο ΣΥΡΙΖΑ- το παρασκήνιο είναι σε πλήρη εξέλιξη!
Οι συναντήσεις δίνουν και
παίρνουν. Όχι πια σε υπόγεια όπως παλιά
αλλά σε λέσχες και οικείες γνωστών
επιχειρηματιών και εκδοτών. Ειδικά αφότου την διακυβέρνηση της χώρας ανέλαβαν –άπειροι
μεν αλλά- καθαροί άνθρωποι. Δεν εξετάζω
αν είναι πράγματι αριστεροί ή κάτι ανάμεικτο. Αυτή την ιστορική στιγμή αυτό που
λίγο ενδιαφέρει είναι αν είναι αριστεροί οι ως αποχρωματισμένοι κουμμουνιστές.
Αυτό που ενδιαφέρει είναι ότι ανέλαβαν να βγάλουν αυτό το λαό από τα δεσμά που
του φόρεσαν με τις δυο εξωθεσμικές διακρατικές συμβάσεις (άλλως μνημόνια) οι
εταίροι – δανειστές του! Αυτό προέχει. Αυτό είναι το μείζον. Και όπως διεφάνει
εξ αρχής οι άνθρωποι που ανέλαβαν την διακυβέρνηση της χώρας με πρώτον τον
Αλέξη Τσίπρα, δεν έχουν μείνει στις προθέσεις και την έκφραση διαθέσεων αλλά
τολμάνε να εμφανιστούν ενώπιον των ευρωπαίων(;) ως ίσος προς ίσο όπως ορίζουν
οι ιδρυτικές συνθήκες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και εν συνεχεία της ευρωζώνης.
Τολμάνε να σηκώσουν ανάστημα και να προσπαθήσουν να βρουν λύσεις ουσιαστικές
στο αδιέξοδο σκοτεινό τούνελ του χρέους που θυμίζει βαρέλι δίχως πάτο αφού από
την μια μας δίνουν και από την άλλη μας τα παίρνουν με επί πλέον χρήματα. Επί
ένα χρόνο τώρα, από τον περασμένο Αύγουστο όταν συμφώνησαν- δανειστές εταίροι -
με τον Σαμαρά να πάει η χώρα σε εκλογές
με το σενάριο της αριστερής παρένθεσης, η χώρα έχει στεγνώσει οικονομικά τεχνηέντως και εν γνώση όχι μόνο των
τραπεζιτών αλλά κυρίως εν γνώση των τότε κυβερνώντων.
Και έτσι έβαλαν μπρος το
σχέδιο «αριστερή παρένθεση». Μοίρασαν τους ρόλους στους εγχώριους και
ανέλαβαν δράση οι ίδιοι! Δείτε τον ρόλο του IMF / ΔΝΤ το διάστημα διακυβέρνησης
της χώρας από το δίδυμο Σαμαρά – Βενιζέλου και νωρίτερα επί Παπαδήμου ακόμα
όταν ήταν σε εξέλιξη το περίφημο PSI και ποια σκληρή στάση κρατά τώρα; Ήταν ο
θεσμός που μόνιμα πίεζε για απομείωση του χρέους. Τώρα ούτε κουβέντα. Αν
μαθευτεί δε ποιος «δικός» μας παίζει βρόμικο και σκοτεινό ρόλο σε αυτό το
παιχνίδι στην Ουάσιγκτον ούτε ο Νιαγάρας δεν θα αρκεί για να πάει να ξεπλυθεί ή
γκρεμός για να πηδήξει…
Τα ίδια και οι εταίροι μας στην
ευρωζώνη. Κάποτε επί Σαμαρά – Βενιζέλου περίσσευαν οι θετικές κρίσεις. Τώρα το
φαρμάκι στάζει από παντού. Το ίδιο και η ΕΚΤ. Πρώτα άνοιγε την κάνουλα της
χρηματοδότησης των τραπεζών έστω με ρέγουλα αλλά την άνοιγε. Τώρα; Με το σταγονόμετρο
ώστε να επέλθει οικονομική ασφυξία.
Πρώτη φορά προχτές στις 11 Ιουνίου
έδωσαν πάνω από δυο δις ευρώ.
Η
επιχείρηση «αριστερή παρένθεση» τέθηκε σε εφαρμογή πριν ανοίξουν οι κάλπες
της 25ης Ιανουαρίου 2015. Πρόκειται
για σχέδιο προμελετημένο με ασκήσεις επί χάρτου. Σχέδιο που περιλαμβάνει ακόμα
και δολοφονίες! Αίμα!
Αρκεί που είναι πρόσωπα, τουλάχιστον αυτά που αποτελούν
το στενό περιβάλλον του Έλληνα πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα, άνθρωποι που δεν έχουν (προς το παρόν τουλάχιστον)
άμεση ή έμμεση σχέση με την διαπλοκή. Τουλάχιστον αυτό φαίνεται από τις
προθέσεις και τις διαθέσεις τους. Μακάρι να μη διαψεύσουν τις ελπίδες ενός
ολόκληρου λαού και αυτοί. Δεν λέω και λάθη έκαμαν και θα ξανά κάνουν άλλα άλλο
λάθη, και άλλο εθνική μειοδοσία. Άλλο εσχάτη προδοσία. Άλλο εθνικό έγκλημα! Και τι δεν έγινε αυτά τα τρία χρόνια;!;
Πολλά και σημαντικά που σχετίζονται
άμεσα και με τις τρέχουσες πολιτικές εξελίξεις. Ξέρω τι σας λέω… Τόσα και
τέτοιων διαστάσεων τα εγκλήματα που και
μόνον η εξιστόρηση τους θέλει 100αδες
σελίδες διαδικτυακές μόνο για να παραθέσεις τα γεγονότα αυτού του (θεό) σκοτεινού παρασκηνίου…
Έρχεται όμως το πλήρωμα του χρόνου
και όταν ο ιστορικός του μέλλοντος κάνει σοβαρή και σε βάθος ιστορική έρευνα
και αναδίφηση στα γεγονότα από τον Μάρτιο του 2009 μέχρι και τις 25 Ιανουαρίου
του 2015 θα ανακαλύψει πολλές άγνωστες , γκρίζες και σκοτεινές οι περισσότερες
από αυτές, σελίδες γεμάτες τραγωδία. Γεμάτες δυσωδία.
Σήψη ηθική και πολιτική διαφθορά. Σήψη ακόμα στις δομές τις εκτελεστικής και
δικαστικής εξουσίας. Σήψη. Όχι απλή οσμή σκανδάλων αλλά δυσοσμία αδυσώπητη
εγκληματικών ενεργειών! Επανέρχομαι στα ίδια…
Όταν λοιπόν θα αρχίσω να δημοσιοποιώ στοιχεία έγγραφα και
ντοκουμέντα, ειδικά για το κρίσιμο διάστημα Ιουνίου Δεκεμβρίου 2012 αλλά και όσα εν συνεχεία
συνέβησαν και με τον ένα ή τον άλλο τρόπο με αφορούν, όλοι εκείνοι που κρατούν τα κείμενα μου –ιδίως
εκείνοι που τα αρχειοθετούν- θα συνδέσουν κομμάτια του πάζλ και θα πάρουν
απαντήσεις για αυτή την μεγάλη σιωπή μου…
Και
κάποιοι άλλοι θα χάσουν τον ύπνο τους για αυτό και δεν αποκλείω
προκειμένου να χάσουν τον ύπνο τους εκείνοι(…) να
στείλουν εμένα μόνιμα και πρόωρα για ύπνο… Τους έχω ικανούς και το έχω ξανά
γράψει ώστε να αποτρέψω τέτοιες χαζές σκέψεις…
Ως τότε, την στιγμή δηλ που θα αρχίσουν να
δημοσιοποιούνται έγγραφα και ντοκουμέντα για αυτή την επίμαχη περίοδο, έχουμε ακόμα λίγο χρόνο ακόμα… Λίγο. Όχι πολύ.
Αποφάσισα όμως, όταν τα γράφω-γιατί τα γράφω
κανονικά απλά δεν τα αναρτούμε- αντί να τα δημοσιοποιώ να τα μαζεύω κάπου και μετά να δημοσιοποιήσω όλο αυτό το υλικό σε ένα βιβλίο μετά από μια
απαραίτητη επεξεργασία-από άλλο μάτι. Πείτε
το επιμέλεια , πείτε όπως θέλετε αυτό που έχει σημασία είναι ότι αυτή η
επεξεργασία- θα διώξει τον θυμό και την
οργή. Θα στρώσει τα κείμενα και θα δέσει τα ντοκουμέντα με τον λόγο και
την γραφή.
Έτσι αντί να δημοσιοποιώ αυτές τις πλέον χρονικά στιγμιαία «προσωπικές σημειώσεις» όπως μετατράπηκαν όλα
αυτά τα κείμενα ρεπορτάζ και αναλύσεις – σας διαβεβαιώνω με πολύ πολιτικό ζουμί- όλο αυτό το διάστημα των τριών ετών, τα
κρατούσα και κάποια στιγμή μετά την κατάλληλη επεξεργασία θα τα εκδώσω σε ένα
βιβλίο. Νομίζω θα έχει μεγάλο ενδιαφέρον. Νομίζω. Δεν ξέρω… Θα δείξει...
Άλλωστε ο μεγαλύτερος και καλύτερος
αρτιότερος και αν θέλετε και δικαιότερος κριτής είναι ο ίδιος ο αναγνώστης. Ο
Πολίτης που θα το αναγνώσει. Θα το διαβάσει.
Και εν τέλει θα το κρίνει είτε
επιδοκιμάζοντας το είτε απορρίπτοντας το. Θα δείξει. Πάντως ένα χειρόγραφο δοκίμιο που έδωσα να ρίξουν μια ματιά φίλοι εκδότες με ενεθάρρυναν
να το προχωρήσω άμεσα μιας και το περιεχόμενο, όπως μου λένε, ακριβώς επειδή
αφορά σε ζώντα πολιτικά πρόσωπα και
γεγονότα της γενικότερης πολιτικό-οικονομικό εκδοτικής - δημοσιογραφικής πραγματικότητας, με περιγραφές και
ντοκουμέντα, θα προκαλέσει αίσθηση.
Έτσι μου είπανε. Δηλαδή δεν θα περάσει απαρατήρητο. Λένε αλλά και πάλι αν δε το δούμε στις προθήκες
των βιβλιοπωλείων στα ράφια και στα σπίτια είναι πρόωρο και πολύ νωρίς για
κρίσεις.
Μεταξύ μας, στην πραγματικότητα, διαβάζοντας το
συγκεκριμένο απόσπασμα, άλλα μου είπαν
αλλά δεν θέλω να τα μεταφέρω για να μη θεωρηθεί περιαυτολογία και φληναφήματα.
Η κρίση του κοινού δηλαδή και των εμπλεκομένων δεν θα αργήσει. Έχει όμως αρκετή
δουλειά. Ακόμα. Αν κρίνω πάντως από κάποιο υλικό που έχει οπτικοποιηθεί και έχει
ανέβει σε βίντεο στο youtube τα νούμερα
είναι τρελά. Και ξεχωριστά για κάθε βίντεο που έχει ανέβει. Αρκετά με αυτό το
θέμα.
Είπα κανά δυο πραγματάκια έτσι περισσότερο για εξάψω την περιέργεια σας και να
αρχίσετε πάλι να στέλνετε mail –όχι ότι έχετε σταματήσει και ποτέ, λέμε τώρα ειδικά
για αυτό το βιβλίο στο οποίο ακόμα δεν έχουμε δώσει τίτλο- αλλά και για να δείξω ότι όλο αυτό το διάστημα
εργαζόμουν δεν τεμπέλιαζα. Δεν ξεκουραζόμουν.
Ούτε άλλαξα επάγγελμα. Ούτε φοβάμαι.
Ούτε στέρεψα. Ούτε τα παράτησα. Ούτε τέλος πάντων τίποτα άλλο από αυτά που μου
γράφετε στα mail σας προσπαθώντας να δώσετε απάντηση γιατί έχω σιωπήσει.
Κοινώς γιατί έχω βγάλει το σκασμό.
Κάποιες φορές σε κάποια υστερόγραφα σε έκτακτα κείμενα και ρεπορτάζ μου πάντα υποσημείωνα
ότι «υπάρχει λόγος που σιωπώ… που δεν γράφω. Που δεν πρέπει ακόμα να γράψω…»
Όχι ότι εξέλειπαν οι λόγοι της μεγάλης σιωπής αλλά κάποια στιγμή πρέπει να
δώσω σημεία ζωής… σημεία επαφής. Ώστε να
μην δίδεται και τροφή στους γνωστούς λασπολόγους –του διαδικτύου και της
Αστόριας – να λένε και να αναπαράγουν τις χαζομαρούλες τους που πια μετά από
τόσα χρόνια λάσπης, ψευδών και συκοφαντιών ουδείς πιστεύει. Και ουδείς δίδει
σημασία. Έτσι λοιπόν με αυτή την αφορμή των τριών ετών –Ιούνιος 2012 / Ιούνιος
2015 – είπα να επανέλθω με κάποια σημεία λόγου και διαλόγου…
Και όπως είδατε
αυτό το συγκεκριμένο κείμενο δεν το αναρτώ στο κεντρικό portal του www.greekamericannewsagency.com αλλά σε ένα πιο προσωπικό (personality) blog.
Μιας και όπως έχω προσέξει κάποιοι,
παρόλο που έχω να το ενημερώσω σχεδόν δυο χρόνια-από το 2012-,μανιωδώς το
επισκέπτονται..
Αναρωτιέμαι τι ψάχνουν να βρουν και τι περιμένουν; Ή για να ακριβολογώ ξέρω
ποιοι; Και τι φοβούνται για αυτό επισκέπτονται ένα σχεδόν ξεχασμένο blog και
μάλιστα πολύ lait και πολύ προσωπικό. Και φυσικά και αντιλαμβάνομαι ποιοι είναι
όλοι αυτοί οι περίπου 200 που μπαινοβγαίνουν να δουν τι γράφω σε αυτό το συγκεκριμένο
blog, κάνοντας και μια βόλτα από τα υπόλοιπα blog που έχω χρεωμένα στο προσωπικό
μου λογαριασμό στο google.
Η αλήθεια είναι ότι σε αυτό το διάστημα των τριών ετών έγιναν
πολλά. Γεγονότα. Σημαντικά. Απόρροια, σχεδόν όλα, και απότοκα της ζωής μου στην Νέα Υόρκη. Πολλά που ήταν φυσικό επακόλουθο και αποτέλεσμα πολυετών δημοσιογραφικών ερευνών και ρεπορτάζ. Τόσα μα τόσα πολλά που
κυριολεκτικά με ώθησαν να τα κάμω βιβλίο.
Μια μικρή γεύση, κάποιοι κατάλαβαν,
από την δίκη με τον Αρχιμανδρίτη Ιάκωβο Παύλο Γιοσάκη που κράτησε –αν είναι
δυνατόν σχεδόν ενάμιση χρόνο με περισσότερες από 10 αναβολές και μεταθέσεις και
αν προσθέσω και τις διακοπές λόγω πινακίου μιλάμε για πήγαινε έλα στο εφετείο
Αθηνών περισσότερες από 15 φορές ! Πρωτοφανές στα ελληνικά δικαστικά χρονικά ο μηνυτής αντί να
ζητά να εκδικαστεί και η έφεση της υπόθεσης του με τον ίδιο ζήλο που απαίτησε
την εκδίκαση της στο πρωτόδικο στις 18 Ιουνίου του 2013 να αναβάλει διαρκώς,
σχεδόν σκανδαλωδώς, όπως είχε πει στην αγόρευση του και ο εισαγγελέας
κύριος Κούτρας κατά την εκδίκαση με την
αθώωση μου και την αγόρευση καταπέλτη! Και αυτό το σημαντικό γεγονός,
γιατί επηρέασε σημαντικά και την έκβαση της μεγάλης δίκης για το προδικαστικό
νούμερο δυο, δεν θα το έγραφα, δεν θα το αποκάλυπτα αν δεν το έγραφε ο γνωστός
και διακεκριμένος πολύπειρος δικαστικός
συντάκτης Στέλιος Βορίνας στο δικό του site direct news.
Είχα σκοπό και αυτό το γεγονός να το
κρατήσω για το βιβλίο που ετοιμάζω.
Αλλά καμιά φορά δεν είναι στο χέρι
σου να τα ελέγξεις όλα ούτε για όλα να καθορίζεις εσύ τις εξελίξεις έστω και αν
σε αφορούν τόσο έντονα και τόσο εξειδικευμένα. Μάλιστα θα είναι το πρώτο βιβλίο που θα έχει
αρκετές πρωτοτυπίες. Καινοτομίες και πολλά extra… Λοιπόν είπα αρκετά για το νέο
προσωπικό μου εγχείρημα να μπω –καλύτερα να μεταπηδήσω μετά από 35 χρόνια
μάχιμης δημοσιογραφίας – και στον μαγικό
κόσμο του βιβλίου. Ίδωμεν. Θα δείξει. Έχω ακόμα δρόμο. Αν και θεωρώ
φυσική κατάληξη ενός δημοσιογράφου στην συγγραφή βιβλίων στα οποία θα καταθέσει
το απόσταγμα των ερευνών και της
πολυετούς δουλειάς του. Έτσι νομίζω. Αυτή πρέπει να είναι η φυσική
κατάληξη του δημοσιογράφου – ερευνητή. Ώστε να κάνει κτήμα και της κοινωνίας σε
άλλο πια επίπεδο την δουλειά, τους κόπους και τους μόχθους των ερευνών του.
Κτήμα που θα αξιολογηθεί, θα δεχθεί κριτική αλλά και ενδεχομένως κάποιους θα
βοηθήσει μέσα από την κατάθεση της εμπειρίας του. Μεγάλη υπόθεση η εμπειρία
στην ζωή.
Με κανένα πτυχίo και με κανένα διδακτορικό δεν μπορεί
να συγκριθεί η εμπειρία της ίδιας της ζωής.
Όσο για τη
μεγάλη έρευνα για τις ελληνικές –επιμένω στο –κρατικές μυστικές υπηρεσίες,
επειδή είπα ότι δεν έκανα τίποτα απολύτως αυτά τα τρία χρόνια ενώ «ξεσκίστηκα» τρόπος του λέγειν και
γράφειν… «ξαφνικά» από το πουθενά(;) να
γράφω και να ερευνώ την ΕΥΠ/ΚΥΠ κτλ . Απαντώ.
Όχι από το πουθενά. Τις επόμενες
ημέρες θα αναρτήσω στο κεντρικό portal ένα αποκλειστικό ρεπορτάζ για τον
σκοτεινό κόσμο των μυστικών υπηρεσιών του 1996 στο περιοδικό STATUS. Χρόνια
τώρα το παρακολουθώ το συγκεκριμένο ρεπορτάζ και όχι μόνο για την Ελλάδα. Δεν
έπαψα ποτέ να το παρακολουθώ. Απλά άλλα
τα γράφω και άλλα τα κρατώ στο προσωπικό μου αρχείο.
Το μοναδικό πραγματικά νέο κεφάλαιο
στην ζωή μου ήταν η έρευνα για τον φάκελο της Κύπρου και η αποκάλυψη μετά από
26 χρόνια του περιβόητου πορίσματος της τότε (1988) εξεταστικής επιτροπής της
Βουλής για τον Φάκελο της Κύπρου. Αποκάλυψη που έγινε αντικείμενο στον Κυπριακό
Τύπο και στην Κυπριακή Βουλή, φυσικά στην Ελλάδα με τον ορυμαγδό των πολιτικών
εξελίξεων εκτός εκείνων που παρακολουθούν το θέμα και το ερευνούν ιστορικά και
ίσως κάποιων έντιμων πολιτικών που έχουν αποστρατευτεί από την ενεργό πολιτική,
αηδιασμένοι από όσα συμβαίνουν, που πήραν τηλέφωνο για να πουν μια καλή
κουβέντα και να συγχαρούν και φυσικά 10αδες αξιωματικοί απόστρατοι και εν
ενεργεία που μου έγραψαν και πήραν τηλέφωνο για να πουν τις δικές τους
ειλικρινείς ευχές. Να είναι καλά όλοι τους.
Και εδώ –και το ανακοινώνω δημοσιοποιώ για πρώτη φορά- υπάρχει κάτι καλό
που ετοιμάζεται. Μεθοδικά. Συστηματικά. Υπομονή. Μόνο καλά να είμαστε και υγεία
να έχουμε και αυτό θα έρθει στην ώρα του.
Το μόνο που μπορώ να πω ειδικά για
αυτή την έρευνα που αφορά στα γεγονότα από το 1955 μέχρι και τον Αττίλα 1 και 2
το 1974 στην Κύπρο, είναι ότι όταν ολοκληρωθεί αυτή η έρευνα, στην οποία
συμμετέχουν και άλλοι φορείς, είναι βέβαιο ότι θα γίνει πολιτικός σεισμός ,
τουλάχιστον στην Κύπρο αναλόγως πάντα και των τρεχουσών πολιτικών εξελίξεων της
εποχής που θα δημοσιοποιηθεί αυτή η συγκεκριμένη πολιτική και δημοσιογραφική
έρευνα. Όλο το υλικό αυτής της έρευνας είναι πρωτόλειο. Μόνο αυτό μπορώ να πω
για το συγκεκριμένο θέμα. Και σταματώ εδώ. Δεν χρειάζονται περισσότερα. Εξ
άλλου η συγκεκριμένη δημοσιογραφικό ιστορικό πολιτική έρευνα έχει ακόμα πολύ
δρόμο μπροστά της. Ως τότε έχουμε ακόμα πολύ δρόμο να διανύσουμε. Πάντως θα
είναι ένα μεγάλο εκδοτικό γεγονός. Αυτό μπορώ να το πω ανεπιφύλαχτα. Και
καθόλου αυτάρεσκο.
Απλά αλήθεια γνωρίζοντας τους εμπλεκόμενους σε αυτή την
μεγάλη ερευνητική προσπάθεια και κυρίως τους ανθρώπους και τους φορείς
υψηλότατου και διεθνούς κύρους που μαζί μου δουλεύουν σε αυτή την μεγάλη ιστορική πρωτόγνωρη, τολμώ να
πω, προσπάθεια.
Δεν λέω περισσότερα γιατί δεν
χρειάζεται. Τώρα που το σκέφτομαι, ίσως όταν
κάποια στιγμή αποσυρθώ-αν με αφήσει αυτό
σαράκι που με τρώει μέσα μου για μια σειρά υποθέσεις που παρακολουθώ χρόνια
τώρα- οριστικά (λέμε τώρα) από την μάχιμη δημοσιογραφία να γράφω βιβλία.
Δεν ξέρω το σκέφτομαι και αυτό… Ως ενδεχόμενο για τα επόμενα χρόνια που μου
απομένουν να ζήσω… Σκέφτομαι και άλλα
βέβαια πιο υπαρξιακού χαρακτήρα...
Θα δούμε. Δεν ξέρω. Ο Θεός ίσως να
ξέρει περισσότερα για μένα παρά η ταπεινότητα μου. Άλλωστε όταν οι άνθρωποι
σχέδια Εκείνος, ο Μεγάλος Δημιουργός μας, ο Κύριος και Θεός μας, κρυφοχαμογελά,
γιατί Εκείνος έχει το δικό του προσωπικό σχέδιο για τον κάθε έναν μας ακριβώς
γιατί είναι ένας Προσωπικός Θεός για τον κάθε ένα από εμάς. Με σχέδιο για τον κάθε
έναν από εμάς. Σχέδιο ενίοτε και αποστολή που αναθέτει Εκείνος με τον δικό του
τρόπο.
Επιστρέφω σε όσα έλεγα σχετικά με την αφορμή
που γύρευα για να επανέλθω στο πιο προσωπικό μου style γραφής.
Μερικά mail σας ήταν τόσο πιεστικά, κάποια άλλα αρκετά συγκινητικά,
κάποια άλλα με αρκετή δόση χιούμορ, άλλα με αρκετή δόση έντασης, άλλα πάλι μου έριχναν
δόλωμα με θέματα και στοιχεία για τα αγαπημένα μου θεματάκια της
ομογένειας-εκεί να δεις τι σκαρφίστηκαν κάποιοι για να με κάνουν να τσιμπήσω - ωστόσο είχα βάλει ένα veto στον εαυτό μου.
Παρά τα όσα έγιναν… και έγιναν πάρα
πολλά…
μα πάρα πολλά… είχα πει και υποσχεθεί πρώτα στον εαυτό μου: Δεν θα μιλήσω. Δεν θα γράψω. Δεν θα φωνάξω.
Δεν θα διαμαρτυρηθώ. Δεν θα καταγγείλω. Δεν θα κάνω άλλες αποκαλύψεις. Δεν θα βγάλω άλλα ντοκουμέντα. Ως εδώ! Σιωπή. Τελεία
και παύλα. Και αυτό έκαμα. Μιλάω πάντα,
για τις πολιτικές εξελίξεις και φυσικά και για τα της ομογένειας και της Αμερικής και όχι
μόνον…
Ή για να το θέσω πιο ωμά, μιας και αυτό είναι
που «καίει» κάποιους που λύσσαξαν να μάθουν, για το γεγονός ότι δεν επέστρεψα στην Νέα Υόρκη; Επιλογή και
προσωπική μου απόφαση! Αυτό μπορώ να πω μόνο. Όλα τα άλλα που έχετε ακούσει ή
κυκλοφορούν δεν έχουν καμία απολύτως σχέση όχι με την αλήθεια αλλά ούτε καν με
την βατή πραγματικότητα.
Όπως πολλοί ρωτάτε, δέχομαι από
καθαρό και ειλικρινές ενδιαφέρον πέρα από κάποιους –ελάχιστους κακόπιστους και
παραδόπιστους επηρεασμένους από ανοησίες- υπάρχει απάντηση και θα δοθεί.
Στην ώρα της και την κατάλληλα χρονικά
στιγμή. Εμπράκτως. Σίγουρα πάντως –αν
και οι σοβαροί υπεύθυνοι και πάντως καλόπιστοι
το γνωρίζουν πολύ καλά πως- δεν ισχύουν στο ελάχιστο οι ανοησίες που
κυκλοφόρησαν από τους γνωστούς κύκλους, στην Αστόρια μετά την καταδίκη του Θ.
Τσίτσα –ή μετά την δίκη στο εφετείο τον Δεκέμβριο του 2012- και δεν έχουν καμία σχέση με την
πραγματικότητα φυσικά οι μπούρδες, τα ψεύδη και οι γνωστές συκοφαντίες που κάθε φορά σκαρφίζεται και αραδιάζει –νομίζοντας
ότι κάποιος τον λαμβάνει σοβαρά ή πολύ περισσότερο τον πιστεύει- ο «γνωστός
υπόδικος και κατάδικος» που ζει
απομονωμένος με το ηλεκτρονικό βραχιολάκι στο πόδι μετακινούμενος από σοκάκι
σε σοκάκι και από ταβερνείο σε ταβερνείο στην Πολιτεία της Φλόριδας.
Ήταν, όλη αυτή η παρατεταμένη 3ετης
σιωπή μια προσωπική «άσκηση »… που
έπρεπε να την επιβάλω στον εαυτό μου. Και όσο μπορώ να συνεχίσω να επιμένω σε
αυτή την σιωπή… Και κάτι ακόμα: Μιλάει κανείς όταν έχει να πει κάτι. Κάτι
σημαντικό και ουσιώδες. Όταν δεν έχει να πει κάτι ή πολύ περισσότερο να προτείνει,
γιατί δεν αρκεί μόνον η συνεχής κριτική –καλή αλλά η μέχρις ενός ορίου κριτική- πρέπει να υπάρχει
και η πρόταση.
Η αντιπρόταση σε αυτό που επικρίνεις και κριτικάρεις. Γέμισε το
διαδίκτυο με φληναφήματα και αερολογίες.
Με λόγια και «λόγους» χωρίς κόστος.
Με αερολογίες.
Με μπούρδες και κάθε καρυδιάς καρύδι! Κάθε
κοινωνικά απομονωμένος και αποτυχημένος σήκωσε και ένα blog or site , μερικοί
δε αυτοαναγορεύτηκαν σε επίδοξους Σωτήρες (βλ. Σώρρα, Λαμπράκη κτλ και άλλους) το’χει
δυστυχώς η φυλή μας αυτό το χούι… δυστυχώς… Και άρχισε να λέει και να γράφει
–χωρίς κόστος – ένα σωρό αερολογίες. Ανεύθυνα. Ασοβάρευτα.
Και φυσικά γέμισε με
πληθώρα λαμογίων που κρύβονται πίσω τους μεγάλα οικονομικό πολιτικά και
επιχειρηματικά συμφέροντα. Πολλά ποικίλα και σκοτεινά. Εφοπλιστές με σκοτεινό παρελθόν. Έμποροι
όπλων και ναρκωτικών. Μαύρο χρήμα στο φουλ. Βοά η δημοσιογραφική πιάτσα για το
ποιοι και πως ξαφνικά από σκουπίδια έγιναν «εκδότες»…
Την στιγμή που καθημερινά εδώ και
πέντε χρόνια κλείνουν καθημερινά –βάζουν λουκέτο- 60 με 70 μικρομεσαίες
επιχειρήσεις την ίδια στιγμή, ανεξήγητα πως; ανοίγουν εφημερίδες και περιοδικά.
Ιστοσελίδες και κάθε είδους έντυπα. Αυτό και αν είναι ρεκόρ για το βιβλίο Γκίνες!
Στατιστικά καθημερινά κλείνουν 45 με 50 μικρομεσαίες επιχειρήσεις και ανοίγει
μια με προδιαγεγραμμένο μέλλον ζωής το πολύ τρείς με τέσσερις μήνες, την ίδια
στιγμή ξεπηδά όπως τα δηλητηριώδη μανιτάρια στα δάση και μια ιστοσελίδα σε
πρόγραμμα ΕΣΠΑ… ένα περιοδικό. Μια εφημερίδα… Αυτό πως σας φαίνεται; Πως
ερμηνεύεται; Πως λέγεται;
100αδες πια οι ιστοσελίδες που είτε σηκώθηκαν
χάρη στην οικονομική αφαίμαξη των περιβόητων προγραμμάτων του ΕΣΠΑ, είτε με
αδιαφανή και σκοτεινό τρόπο έκαμαν την εμφάνιση τους. Θα ξανά πω:
Ξέρετε τι πειρασμός είναι για έναν μάχιμο δημοσιογράφο να έχει πρόσβαση σε πηγές
γεγονότα και ένα σωρό καταστάσεις και να μην γράφει; Μεγάλη υπόθεση. Είπα όμως
δεν γράψω και δεν έγραψα, όλο αυτό το τριετές διάστημα, πλην ελαχίστων ίσως κειμένων-ρεπορτάζ καθαρά επικαιρικά όπως τότε με το ταξίδι Σαμαρά στις ΗΠΑ και το
γαϊτανάκι που είχαμε αποκαλύψει με το παίγνιο που γίνονταν γύρω από αυτό το πολυθρύλητο
ταξίδι που… Πάει δεν πάει. Πότε πάει; Και άλλα φαιδρά που καταγράψαμε και
αποκαλύψαμε εκείνη την τόσο θολή περίοδο… Μάλιστα αυτό το συγκεκριμένο ταξίδι
στο Λευκό Οίκο αναγγέλθηκε κι ολας από την επομένη των εκλογών της 17ης
Ιουνίου του 2012.
Ένα ταξίδι που έγινε απλά για να γίνει και
μετά από πιέσεις και χωρίς να το θέλει ο Λευκός Οίκος απλά παρακάλαγε ο Αντώνης
Σαμαράς και πίεζε και πολιτικούς λόγους και εσωτερική κατανάλωση. Ένα ταξίδι
που τελικά έγινα σε δυο δόσεις. Τον Αύγουστο του 2013. Ενάμιση χρόνο μετά και με μια νεκρή Ουάσιγκτον και τον Σεπτέμβριο του
ιδίου έτους για να πάει σε εκείνο το αποτυχημένο από κάθε άποψη diner που
οργάνωσαν οι ίδιοι και οι ίδιοι… αυτή την φορά πίσω από ένα άλλο όνομα.
Την
«ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ» και αν δεν ήταν ΙΔΡΥΜΑ ΝΙΑΡΧΟΣ και father ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΚΑΡΛΟΥΤΣΟΣ να τους
ξελασπώσει θα τρέχαν και δεν θα φτάναν. Ακόμα. Να τάζουν και να προσπαθούν να εξαπατήσουν
και αυτή την κυβέρνηση. Το λέω γιατί προ ημερών είδα σε γνωστό Υπουργείο και
εκείνο το «φρούτο» τον Λαρυγκάκη του AHI
και όπως έμαθα πίεζε πάλι για χρηματοδότηση… Ευτυχώς έφαγε πόρτα… Άκου ο «Λαριγκάκης
ο άνθρωπος μας στην Ουάσιγκτον»! Τα διαβάζει ο father Alex Karloutsos και ορθώς
ο άνθρωπος σκάει στα γέλια. Μη χέ… «ο Λαριγκάκης ο άνθρωπος μας στην Ουάσιγκτον»!!
Ανοησίες άσχετων και πληρωμένων! Όσοι είδαν το
δημοσίευμα, μάλιστα αυτός που το σχεδίασε και το ετοίμασε δεν είχε κάν τα
κότσια και το θάρρος να το υπογράψει… Στα Παραπολιτικά φυσικά. Ένα τέτοιο χαζό
δεν μπορούσε να περάσει κάπου αλλού…
Αν και, αυτοί οι ίδιοι άνθρωποι,
εκείνοι που πάντα χρόνια τώρα υπόσχονται εκατομμύρια δολάρια στην Ελλάδα, ανέκαθεν
και όχι τώρα λόγω οικτρής οικονομικής κατάστασης της Ελλάδος, έχουν το θράσος να επανεμφανίζονται πάλι… Και σε αυτή την, από κάθε άποψη άπειρη
κυβέρνηση.
Οι συνήθεις γνωστοί και ευυπόληπτοι οικονομικά
«άνετοι» της Ελληνικής κοινότητας των
ΗΠΑ… Αυτοί όλοι που προβάλλουν –με το αζημίωτο πάντα εννοείται και κάτω από το
τραπέζι- σε κάθε και με κάθε ευκαιρία οι γνωστοί που τους κάνουν τις δημόσιες σχέσεις! Όλο αυτό το διάστημα λοιπόν έγραψα ελάχιστα κείμενα στην στήλη μου (Editorial)
στο GreekAmericanNewsAgency.com
Σας διαβεβαιώνω προσπάθησα πολύ για
να μην γράφω, είτε για όσα έγιναν και αφορούν σε μεγάλο ποσοστό την Ελληνική
Κοινότητα στις ΗΠΑ και τους συνήθεις γνωστούς ύποπτους με τους οποίους είχα
ανοιχτούς λογαριασμούς –και έρευνες εν εξελίξει- είτε πολύ περισσότερο για όσα, εδώ και τρία χρόνια ζω, βιώνω και καταγράφω στην Ελλάδα! Οργώνοντας την χώρα, απ άκρη σ άκρη. Μια δημοσιογραφική περιοδεία
και ένα μεγάλο οδοιπορικό αναγκαίο για
τις ανάγκες τις μεγάλης δημοσιογραφικής έρευνας με θέμα «Οι ρίζες της οντολογικής- ιστορικής υπαρξιακής και
εθνικής κρίσης και τα βαθύτερα αίτια, πέραν της πτώσης της οικονομίας, που οδήγησε στην πλήρη και ολοκληρωτική εξαθλίωση του Ελληνικού Λαού». Μια έρευνα
μελέτη της ελληνικής Κοινωνίας και του εσωτερικού σε βάθος χρόνων γίγνεσθαι της Ελλάδος, αρχής γενομένης από την
περίοδο της απελευθέρωσης από τους Τούρκους και την ίδρυση του πρώτου ελληνικού
κράτους υπό τους Βαυαρούς και τον Όθωνα
μέχρι τις ημέρες μας και την τραγικότητα που τις ακολουθεί. Μια μεγάλη
δημοσιογραφική έρευνα και αναδίφηση και αρχεία και γεγονότα σχεδόν άγνωστα που
κάνω με την βοήθεια και φίλων από Ευρώπη και Αμερική.
Κάποια σημεία αυτής της πολυσχιδούς
έρευνας τα έχουμε δημοσιοποιήσει, η έρευνα έχει προαναγγελθεί, και έχουν παίξει
κάποια ελάχιστα κομμάτια της. Πολύ ελάχιστα μπροστά στον όγκο του υλικού που έχει
περισυλλεγή με κόπο και αρκετές θυσίες εκ μέρους όλων μας. Για την έρευνα αυτή
δεν έχει νόημα να πω κάτι περισσότερο. Εν καιρώ… στην κατάλληλη στιγμή και στον
κατάλληλο χρόνο θα δημοσιοποιηθούν πολλά. Step by Step. Όχι τώρα και στην
παρούσα φάση που η χώρα βρίσκεται σε κρίσιμο σημείο… Σε μεγάλη ιστορική καμπή!
Χάρη σε αυτή τη πολυσχιδή και
πολυεπίπεδη έρευνα ανακάλυψα και ένα νέο Πρόσωπο που μπήκε στην ταπεινή ζωή
μου.
Αυτό το νέο πρόσωπο που ανακάλυψα και
ετοιμάζεται σχετική έρευνα-ντοκιμαντέρ είναι η Γέροντας Όσιος Χριστόφορος Παπουλάκος (κατά
κόσμον Παναγιωτοπουλος). Ένα πρόσωπο που στην συνείδηση του Λαού είναι ήδη
Άγιος, και είναι θέμα χρόνου η αγιοποίηση του παρά την λυσσώδη σφόδρα πολεμική
εις βάρος του κυρίως από άσχετους –ας μου το επιτρέψει τον χαρακτηρισμό ο καλός
συνάδελφος Δημήτρης Καμπουράκης – που τον χαρακτηρίζουν αγύρτη και ότι άλλο.
Δείγμα της σημερινής ελαφρότητας και ανευθυνότητας με την οποία
αντιμετώπισαν έναν άνθρωπο ο οποίος, όρθωσε ανάστημα στους Γερμανούς Βαυαρούς
μπροστά σε αυτό που έκαναν στο Λαό μας τότε που εγκαταστάθηκαν μόνιμα στο
σβέρκο μας. Τα ίδια με σήμερα. Ο Όσιος Χριστόφορος Παπουλάκος είναι ίσως το πιο
επίκαιρο Πρόσωπο από οποιονδήποτε άλλο σήμερα.
Και για να γυρίσω στο πιο lait
personality...
Αυτές τις
ημέρες λοιπόν αισίως Δόξα Σοι ο Θεός, έκλεισα τρία χρόνια στην Πατρίδα! Τρία
ολόκληρα χρόνια αναψηλάφησης της ελληνικής Κοινωνίας και τους ελληνικού
γίγνεσθαι μετά από τόσο χρόνια μακριά στην άλλη
πλευρά του ατλαντικού.
Έμεινα στην
Αμερική για μεγάλα χρονικά διαστήματα (5 , 6 , 7 , 8 και 9 μήνες) από το 1995
μέχρι και το 2000. Τότε, με τα μεγάλα
γεγονότα της απομάκρυνσης του πολιού πάλαι ποτέ Αρχιεπισκόπου Βορείου και
Νοτίου Αμερικής Κυρού Ιακώβου, αρθρογραφώντας για την ιστορική εφημερίδα, πέραν
όλων των άλλων συνεργασιών που τότε διατηρούσα, ΠΡΩΙΝΗ. Αν προσθέσω τους μήνες αυτούς
αθροίζουν περίπου συνολικά τέσσερα χρόνια συνεχή! Αν και πηγαινο ερχόμουν διακεκομμένα.
Και από το
2000 μέχρι και τον Ιούνιο του 2012 σερί επί 12 χρόνια αδιάκοπα. Πηγαίνοντας
μόνο ελάχιστες ημέρες μόνο για να δω τα παιδιά όσο ήταν πολύ μικρά και για
καθαρά διαδικαστικά ζητήματα παραμονής μου στις ΗΠΑ. (ανανέωση της
δημοσιογραφικής vissas , διοικητικό συμβούλιο στις εκδόσεις Άρη Τερζόπουλου στο
οποίο εξακολουθώ να μετέχω και άλλα διαδικαστικού χαρακτήρα τρέχοντα θέματα,
πληρωμές, κτλ).
Δυο το πολύ
τρεις εβδομάδες και μετά επιστροφή στην βάση μου στην Νέα Υόρκη. Αυτό ήταν το
πήγαινε έλα όλα αυτά τα χρόνια παραμονής μου στις ΗΠΑ και στην Νέα Υόρκη.
Δυστυχώς –και στεναχωριέμαι που το διαπιστώνω- ήταν σαν να είχα ρίξει μαύρη
πέτρα πίσω μου. Όχι δεν ήταν έτσι. Κακώς είχα κάμει που δεν ερχόμουν στην
Πατρίδα. Είχα χάσει πολλά επεισόδια από την μεγάλη μετάλλαξη της Ελλάδος. Και
τώρα για να καταλάβω τι έχει συμβεί στην ελληνική κοινωνία χρειάστηκε χρόνος.
Πρώτη φορά στην ζωή μου χρειάστηκε να σταθώ στην ουρά στο ΙΚΑ. Στην Εφορία. Να
έρθω σε επαφή με το ελληνικό δημόσιο. Με το ελληνικό κράτος ή ότι έχει
απομείνει τέλος πάντων από αυτό… Γιατί πράγματι η λαίλαπα Σαμαρά- Βενιζέλου- Παπανδρέου (με
την αξιολογική και ιεραρχική σειρά που τους τοποθετώ και ας νομίζουν μερικοί
επειδή τον χτυπούν ανελέητα ότι η σειρά είναι ανάποδα ΓΑΠ- Βενιζέλος- Σαμαράς)
κυριολεκτικά διέλυσε το κράτος! Το τσάκισε.
Δεν άφησε
τίποτα όρθιο! Νοσοκομεία. Εφορίες. Δημόσιους φορείς. Στρατό. Πυροσβεστική.
Σχολεία. Ουσιαστικούς και αναγκαίους οργανισμούς –δεν λέω για τις υπερβολές των
700 και πλέον κομματικά σχεδιασμένων για να βολέψουν υμετέρους και ημέτερους
από το ΠΑΣΟΚ- ΚΚΕ και γενικά συνδικαλιστές
κάθε χρώματος – όχι δεν μιλώ για αυτούς. Αλλά είναι δυνατόν να έχουν
διαλύσει την κοινωνική πρόνοια; Το ΠΙΚΠΑ που μεγάλωσε και ανάθρεψε γενιές και
γενιές παιδιών από τον 20ο αιώνα; 10αδες ιδρύματα και φορείς που
διέλυσαν. Ενώ αντιθέτως οι οργανισμοί φαντάσματα που εξυπηρετούσαν πάγια
κομματικά ενίοτε και υπερκομματικά συμφέροντα, εξακολουθούν να υπάρχουν. Και οι
περισσότεροι αχρείαστοι και άχρηστοι! Αυτή είναι η αλήθεια.
Παρακολουθώ
και καταγράφουμε, πχ. Τα κεντρικά δελτία ειδήσεων από το 2012 και τα
συγκρίνουμε με αυτά των ημερών μετά την ανάδειξη του Αλέξη Τσίπρα στην
διακυβέρνηση της χώρας και είναι να γελάς. Τώρα ξαφνικά στο MEGA και στον ΑΝΤ1
ανακάλυψαν την δημοσιογραφία και το κοινωνικό ρεπορτάζ. Τώρα ανακάλυψαν στο MEGA
ότι τα νοσοκομεία έχουν διαλυθεί! Τόσα
χρόνια, το 2012 το 2013 πολύ περισσότερο το 2014 που κυριολεκτικά ρήμαξαν δεν
έλεγαν κουβέντα! Λέξη! Τα κεντρικά δελτία των λεγομένων κυρίαρχων καναλιών (
MEGA, STAR, ANT1) από το 2012 και μετά μέχρι που εξελέγη ο ΣΥΡΙΖΑ στην
διακυβέρνηση της χώρας έδειχναν, στο
πρώτο 15λεπτο τρομοκρατούσαν το κόσμο
για να πάει να πληρώνει φόρους χαράτσια κτλ, ώστε αυτοί ανενόχλητοι να παίρνουν με την
αναχρηματοδότηση και την περιβόητη ανακεφαλαίωση των τραπεζών –παράνομα τα
θαλασσοδάνεια από τις γνωστές συστημικές κρατικές πλέον τράπεζες - το
επόμενο 10λεπτο πρόβαλαν Σαμαρά Βενιζέλο και Στουρνάρα, και όλο το υπόλοιπο μας
έδειχναν ποιος πήδηξε ποια και σε ποια στάση; Ποιος μεγάλος αστέρας του Χόλυγουντ
έκανε πιπί ή έβαψε Μαλί; Ποιος έκλασε και πόσο. Και φυσικά όλα τα σκουπίδια του
διαδικτύου! Και τώρα τα κεντρικά δελτία
όψιμα ανακάλυψαν την δημοσιογραφική έρευνα. Το χάος στα νοσοκομεία. Τον
Σεπτέμβριο θα μας δείξουν εικόνας πως λιποθυμάμε τα παιδιά στα σχολεία και
ξαφνικά θα ανακαλύψουν ότι οι αυτοκτονίες στην Ελλάδα το διάστημα 2010 (που είχαμε
τις πρώτες διαπιστωμένες αυτοκτονίες για
χρέη, αν και οι πρώτες υποθέσεις αυτοκτονίας καταγράφηκαν στα τέλη του 2009 )
2015 ξεπέρασαν τις 10.000! θέμα για το οποίο γράφουμε και ξανά γράφουμε και
αναδεικνύουμε διαρκώς.
Επανέρχομαι
εις τα ίδια…
Από τον
Οκτώβριο του 2012 που αποφάσισα να παραμείνω για λίγο στην πατρίδα, να γεμίσω
μπαταρίες μετά από τόσα χρόνια μακριά
στην ξενιτιά, και πράγματι ζώντας μέσα
στην κοινωνία και αφουγκρασμένος τον Λαό. Τους πολίτες. Διαπιστώνω ένα πράγμα.
Άλλαξαν πολλά. Πάρα πολλά! Καμία σχέση η
Ελλάδα που άφησα μόνιμα το 2000-αν και
στην πραγματικότητα έλειπα από το 1995 - με αυτή που βρήκα τον Οκτώβριο του 2012. Λέω
Οκτώβριο αν και ήμουν από τον Ιούνιο του
2012 στην Ελλάδα αλλά αυτοί οι μήνες Ιούνιος – Οκτώβριος 2012 ήταν σαν να μην
είχα επιστρέψει. Ήμουν αλλού… Συνέβαιναν
άλλωστε τόσα και καταιγιστικά
γρήγορα, μα τόσα πολλά που μόνον για
αυτό το 4μηνο πρέπει –και ίσως το κάμω κάποια στιγμή – να γραφεί ένα άλλο
ξεχωριστό βιβλίο. Πολλά….
Πολλά και τόσα που δεν είναι τοις παρούσης ούτε να
γραφούν ούτε πολύ περισσότερο να αποκαλυφθούν… Δεν ήρθε ακόμα η ώρα.
Πάντως
επαναλαμβάνω για να το εμπεδώσουν κάποιοι, οι λόγοι που δεν έχω επιστρέψει αλλά
και όσα συνέβησαν όλο αυτό το διάστημα είτε των 4αρων μηνών είτε πολύ περισσότερο
των τριών ετών συνεχούς παραμονής μου στην γενέτειρα δεν έχουν καμία σχέση με τις παραφιλολογίες
που κυκλοφορούν στο greek vilage Astoria ούτε με τις ανοησίες που στέλνει σε
άσχετα mail ο γνωστός εγκληματίας κατάδικος.
Έλεγα λοιπόν
ότι όλο αυτό το διάστημα, προσπάθησα να επανενταχθώ στην ελληνική
πραγματικότητα. Ναι να επανενταχθώ γιατί και το διάστημα που ήμουν στην Ελλάδα,
από τότε που μπήκα στην μάχιμη δημοσιογραφία μέχρι που έφυγα για Νέα Υόρκη στην
πραγματικότητα δεν είχα το χρόνο να ζήσω
κανονικά ως πολίτης αυτής της χώρας. Ως πολίτης που έρχεται σε επαφή με το ελληνικό κράτος.
Όλα όσα με
αφορούσαν ακόμα και τα πιο απλά πχ ΙΚΑ ένσημα κτλ τα έκανα άλλοι. Η πρώην σύζυγος
μου Σταυρούλα και φίλοι που ήταν σχετικοί ή ο κυρ Βασίλης ο λογιστής μου. Ιδέα
δεν είχα για το τι επικρατεί. Καμία επαφή με το ελληνικό δημόσιο. Με το ΙΚΑ. Ή άλλους κρατικούς φορείς.
Από την μια το
κυνήγι της είδησης και της επιτυχίας, όταν ξεκινούσα την δημοσιογραφία, και από
την άλλη, η ίδια η δουλειά, ο ανταγωνισμός, το συνεχές ρεπορτάζ και από την
άλλη οι πολλές δουλειές σε κανάλια,
ραδιόφωνα, εφημερίδες –βλέπεις ξεκίνησα με την
έκρηξη της ελληνικής δημοσιογραφίας την χρυσή 10ετια 1985-1995 τότε που
ξεκινούσε η λεγόμενη ελεύθερη (μη κρατική) δημοσιογραφία σε κανάλια και
εφημερίδες. Που; χρόνος λοιπόν να ζήσω
και να βιώσω την ελληνική πραγματικότητα; Όντως
έχουν αλλάξει πολλά! Τι πολλά ;
όλα! Τα πάντα έχουν αλλάξει! Από αυτά που θυμάμαι, όσο ερχόμουν σε επαφή με το
ελληνικό κράτος και το ελληνικό δημόσιο, πράγματι έχουν αλλάξει όλα!
Ήρθαν τα πάνω κάτω! Aυτό βλέπεις βιώνοντας από την απλή
καθημερινότητα μέχρι τα πιο σύνθετα
κομμάτια της ελληνικής πραγματικότητας. Μιλώντας πέρα και πάνω από την
κατάσταση που δημιούργησε η οικτρή κατάσταση της οικονομίας. Στην έρευνα που θα
αρχίσουμε να δημοσιοποιούμε σταδιακά ορισμένα μόνον κεφάλαια της, καταγράφουμε αρκετά από αυτά.
Απλά
πραγματάκια που αλλάζουν την καθημερινότητα του Έλληνα μέχρι όλα εκείνα που την
μετατρέπουν σε αληθινή τραγωδία όταν έρχεται-ο Πολίτης- σε επαφή και επικοινωνία με το ελληνικό
κράτος. Τις αρχές και τις εξουσίες. Σκέτη τραγωδία η επαφή με το ελληνικό δημόσιο
και το κατ επίφαση ελληνικό(;) κράτος
–δηλαδή ότι απέμεινε από αυτό…
Τρία χρόνια
στην Ελλάδα και ακόμα να το πιστέψω. Νόμιζα ότι δεν θα επιστρέψω ποτέ… Ότι θα μείνω μόνιμα στην
Αμερική. Το φοβόμουν αυτό. Ότι θα με
κρατήσει η Αμερική. Και πιο συγκεκριμένα η αγαπημένη πόλη Νέα Υόρκη. Δεν είναι και λίγο. Μια ολόκληρη ζωή και
μάλιστα τα πιο δημιουργικά χρόνια ενός ανθρώπου.
Είχα μάθει σε έναν άλλο τρόπο ζωής…
Όμως αυτή η
επιστροφή μου –μόνιμη ή προσωρινή θα δείξει τίποτα δεν μπορώ να πω ακόμα (..)-
μου άλλαξε την ζωή ολόκληρη. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο!
Και το καλύτερο; 3 χρόνια στον αγαπημένο μου
Πειραιά! Στην Γη που με γέννησε. Με ανάθρεψε. Στους δρόμους και τα σοκάκια που
έπαιξα ως παιδί. Ως έφηβος.. Ως φοιτητής. Τρία χρόνια γεμάτα έκλεισα στις 3
Ιουνίου 2015 όταν πριν ακριβώς τρία χρόνια στις 3 Ιουνίου ήρθα στην Ελλάδα με αφορμή
την δίκη του Θανάση Τσίτσα (στην οποία
καταδικάστηκε ασχέτως αν στην εκδίκαση της εφέσεως απέσυρα την μήνυση ωστόσο η καταδίκη παραμένει(!) για
να ξέρουμε και τι λέμε και για να μη λέγονται και χαζομαρούλες…) Η δίκη ήταν
στις 6 Ιουνίου 2012 μετά από συνεχείς αναβολές από το 2010.
Από τον Δεκέμβριο
του 2012, μετά το εφετείο του Θ. Τσίτσα που πήρα την απόφαση να παραμείνω λίγο
περισσότερο βάζοντας νέους στόχους και επαναπροσδιορίζοντας λίγο κάποια
ρεπορτάζ και μεγάλες έρευνες που είχα ξεκινήσει στην Νέα Υόρκη τις οποίες συνέχισα
(και συνεχίζω) εδώ στην Ελλάδα, καιρό πριν το 2012, αλλά και μια σειρά άλλοι
λόγοι, με κράτησαν στην πατρίδα. Το κυριότερο; Τα δυο μου παιδιά που είχαμε το χρόνο
με την Αλεξάνδρα μου και ειδικά , με τον Στέφανο, να
πούμε πολλά…
Αν και δεν το
συνηθίζω να μιλώ τόσο μα τόσο έντονα
προσωπικά- το παλικαράκι μου που έπρεπε να πάει στρατό και του
υποσχέθηκα θα μείνω όσο χρειαστεί μέχρι να ολοκληρώσει την θητεία του. Και κράτησα
την υπόσχεση μου. Το ίδιο συνέβη και με
την θυγατέρα μου Αλεξάνδρα τώρα που έμεινα εγώ στην πατρίδα για όλο αυτό το
διάστημα, μετά από λίγο ξενιτεύτηκε εκείνη, για τι άλλο; προς εύρεση καλύτερης ζωής και τα πάει μια
χαρά, αλλά Δόξα Σοι ο Θεός, τουλάχιστον βλεπόμαστε και είμαστε και πιο κοντά
στις αποστάσεις και μοιράζουμε την διαφορά. Οπότε βλεπόμαστε πιο συχνά από το
να ήμουν στην Νέα Υόρκη. Τουλάχιστον προς το παρόν. Το μέλλον θα δείξει τι θα
απογίνει. Άλλωστε ποτέ δεν είχα στασώ πουθενά. Πάντα ένιωθα πέρα από το να
προσπαθώ να είμαι Έλληνας και πολίτης του κόσμου. Θα δούμε. Έχουμε ακόμα καιρό
μπροστά μας.
Ύστερα η χώρα ζει κοσμογονικά γεγονότα. Αλλαγές
ιστορικές. Πρώτη φορά αριστερά! Δεν μπορούσα να το χάσω αυτό.. με τίποτα!
Ρωτάτε λοιπόν αρκετοί από εσάς που
μας παρακολουθείτε «που είναι ; ..γιατί εξαφανίστηκε ; γιατί δεν γράφει; Που
κρύβετε; Γιατί επέστρεψε στην Ελλάδα; Τι φοβάται; …» και άλλα παρόμοια τέτοια
και 10αδες άλλες ερωτήσεις. Άλλες αντέχουν στην λογική και στην κριτική και άλλες ούτε καν
μπορείς τι μεταφέρεις ή έστω να τις
πάρεις στα σοβαρά. Θα επαναλάβω για ακόμα μια φορά υπήρχε και υπάρχει
σοβαρότατος λόγος που επέβαλα στον εαυτό μου αυτή την μεγάλη σιωπή. Το μόνο που
μπορώ να πω, και το λέω για πρώτη φορά, είναι ότι αυτή η ιδιότυπη σιωπή μου,
έχει άμεση σχέση με έρευνες και ρεπορτάζ που είναι σε εξέλιξη και σύντομα θα
αρχίσουν σταδιακά και τμηματικά να δημοσιοποιούνται. Όχι όμως ακόμα. Όχι τώρα.
Ένα μεγάλο τμήμα θα εκδοθεί σε βιβλίο το οποίο είναι σχεδόν έτοιμο και ένα άλλο
μέρος θα αρχίσει να δημοσιοποιείται. Που; Πότε; Θα το δείτε αρκεί να κάνετε μια
περατζάδα όταν σερφάρετε και από τα δικά μας site & blog.
Πριν κλείσω αυτό το
«πόνημα» θα ήθελα να ευχαριστήσω και δημόσια μέσα από την καρδιά
μου για ακόμα μια φορά και ειδικά μέσα από αυτό εδώ το βήμα τρία πρόσωπα:
Την Φανή Πεταλίδου γιατί όταν την χρειάστηκα ήταν εκεί. Και στην Νέα Υόρκη αλλά και τώρα που βρίσκομαι στη Ελλάδα.
Τον Αρχιεπίσκοπο Σπυρίδωνα γιατί στάθηκε αληθινός φίλος...
και τον Μακαριότατο
Αρχιεπίσκοπο Αθηνών κ. Ιερώνυμο με τον οποίο μας συνδέουν πολλά και μια
μακρά σχέση εμπιστοσύνης, αλληλοκατανόησης
και συνεργασίας τότε στα δύσκολα γα Εκείνον αλλά και γα μένα χρόνια, για την συνεχή υποστήριξη του. Για ακόμα μια
φορά. Για την στέγη που μου παραχώρησε. Για την φιλοξενία του. Για το προσωπικό αληθινό και -ελπίζω- ειλικρινές ενδιαφέρον του.
Ο Θεός να τον προστατεύει από …τους
φίλους του γιατί τους εχθρούς του τους γνωρίζει έτσι κι αλλιώς. Έχω επιλέξει να
είμαι κοντά του ευρισκόμενος ταυτόχρονα πολύ μακριά από το περιβάλλον του… Ο
Θεός να τον φωτίζει, να του δίδει δύναμη, υγεία, μακροημέρευση και φωτισμό
γιατί έρχονται πολύ δύσκολες ημέρες και ώρες… Για το Λαό και το Ποίμνιο του. Αλλά
και για Εκείνον…
Τέλος, θα ήθελα για ακόμα μια φορά να
ευχαριστήσω όλους εσάς τους φίλους –κυρίως από όλη την Αμερική – που εξακολουθείτε και μου γράφετε.
Που μου χτυπάτε στο skype και όλους εκείνους που ήρθατε και με βρήκατε στην
Ελλάδα. Δεν έχω λόγια για να σας εκφράσω το σεβασμό μου. Ένα μεγάλο και
ειλικρινές ευχαριστώ από την καρδιά μου.
Τι άλλο να πω. Το καταθέτω ολόψυχα. Δεν βρίσκω άλλο τρόπο να σας εκφράσω την
προσωπική ευγνωμοσύνη μου για αυτή την συνεχή και σε ορισμένες περιπτώσεις
αδιάλειπτη και αδιάκοπη, ηθική και με κάθε άλλο τρόπο υποστήριξη σας. Να είστε
όλοι καλά. Σύντομα θα επανέλθω. Σε πιο τακτική βάση. Να έχετε υγεία. Δύναμη.
Υπομονή και επιμονή. as
